Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

Νεράιδες...

Το όνομά τους προέρχεται από τις Νηρηίδες, τις θαλάσσιες νύμφες!
Ανήκουν στα ξωτικά... Είναι έξυπνες & όμορφες (από τη φύση τους), αλλά & πολύ αθώες!
Τα σώματά τους είναι φωτεινά, απαλά & ρευστά! Τα  φτερά τους είναι φτιαγμένα από φως, συναίσθημα & ενέργεια. Τα αυτιά τους είναι μυτερά & έχουν σχήμα φύλλου. Μιλούν με σφυριχτούς ήχους ή επικοινωνούν διανοητικά, χωρίς να χρησιμοποιούν φωνή ή λέξεις!
Έχουν μαγικές δυνάμεις, όμως...

Οι νεράιδες πεθαίνουν, δε ζουν για πάντα... Οι συνήθης τρόποι να πεθάνει μια νεράιδα, είναι να καεί σε φωτιά ή από μεγάλη θλίψη... Είναι βλέπετε, τα απόλυτα συναισθηματικά όντα!

Τους αρέσει τα καλό & απεχθάνονται το ψέμα & καθετί κακό. Δεν τους αρέσει να τραβούν την προσοχή & τις ενοχλεί να επεμβαίνουν στη ζωή τους~τιμωρούν αυτούς που το κάνουν!
Κρύβονται συνήθως πίσω από μία λαμπερή αχλύ, που κατασκευάζουν οι ίδιες. Δεν μπορεί να τις δει οποιοσδήποτε, αποκαλύπτονται μόνο σε όσους πιστεύουν αληθινά σε αυτές!

Νεραϊδόκυκλοι ή νεραϊδοδακτυλίδια, είνα κύκλοι που μπορεί κανείς να δει να σχηματίζονται στο χορτάρι, μετά από νύχτες φεγγαρόφωτες... Οδηγούν σε γλέντι νεράιδων, ξωτικών & αερικών!
Αν ένας άνθρωπος βρεθεί στο εσωτερικό τους, θα δει αιθέρια πλάσματα να χορεύουν &
θ' ακούσει γλυκές μελωδίες. Μια εμπειρία μαγευτική, που όσοι τη ζήσουν, χάνουν την αίσθηση του χώρου & του χρόνου...

Μια νεράιδα, μπορεί να ερωτευτεί κάποιον άνθρωπο & να τεκνοποιήσει από αυτόν.
Δε θα μείνει ωστόσο μαζί του, θα πάρει το μωρό & θα εξαφανιστεί... Άν όμως, ένας άνθρωπος, κλέψει το πέπλο μιας νεράιδας, γίνεται κυρίαρχός σε αυτήν & την κάνει σύζηγό του...

Το βασίλειο των νεράιδων, είναι πράσινο όπως τα σμαράγδια & βρίσκεται όπου & το φως του φεγγαριού... όπου υπάρχει δάσος, ανάμεσα σε θάμνους, κλαδιά & γρασίδι. Λατρεύουν επίσης το υγρό στοιχείο! Το αγαπημένο τους φαγητό, είναι το νεραϊδένιο κέικ(με γάλα & μέλι).
Η ζωή τους είναι ένα ολονύχτιο γλέντι, με τραγούδι & χορό ως τα ξημερώματα.

Οι νεράιδες έχουν την ικανότητα να εμφανίζονται & να εξαφανίζονται όταν θέλουν...

Όταν δε ζουν στη νεραϊδοχώρα, βρίσκονται ανάμεσά μας...

Μας βοηθούν... Όπως στα παραμύθια!

Θα ήθελα πολύ, να είχα τη δική μου νεράιδα να με βοηθάει... Εσείς;

Παρασκευή 27 Αυγούστου 2010

Λαβωμένο Ξωτικό

Δάκρυα που κυλήσανε για σένα, γίνανε τραγούδια...
Λόγια που είχα ακούσει θυμωμένα, ναι τ'ακούω κι εδώ.
Νύχτες που απ'τα ξίδια, στήναμε χορό με τ'αγγελούδια.
Έψαχνα στα σύννεφα τα μάτια σου κάπου να δω...

Έπαιρνα από πίσω το αίμα που'τρεχε απ'τις πληγές σου...
Μέσα μου κρατούσα ένα θαμμένο χρόνια μυστικό...
Έκλεβα λιγάκι από τις ψεύτικες ρε τις χαρές σου...
Σου άπλωνα το χέρι να'ρθεις λαβωμένο ξωτικό...

Κι εγω θυμάμαι παντού να σε ψάχνω ξωτικό
Να δω αλήθεια, αν είσαι όπως μου λέγανε κακό
Ν'αντικρίσω τα μάτια σου, το μαγικό σου βλέμμα
Που είχα ακούσει όποιος σε δει, θα ποτίσει λέει ψέμα
Και θα πνίγει τα όνειρά του στη χαρά σου
Θα πουλάει απ'τη ζωη φτάνει να σέρνεται κοντά σου
Κι αν ναι, θα τον φοβίζει η μοναξιά
Κι ο χρόνος θα περνάει αργά και συνέχεια θα πονάει
Μα ποτέ δε μ'ένοιαξαν τα λόγια ξωτικό
Κρατούσα μέσα μου για χρόνια ένα θαμμένο μυστικό
Και μπορεί όταν θα σε δω, αν ταιριάξει να σου πω
Για ποιό λόγο εγώ ψάχνω τόσα χρόνια να σε βρω
Κι ακολουθώ το αίμα που τρέχει απ'τις πληγές σου
Χωρίς ποτέ να ζητιανεύω λίγο απ'τις χαρές σου
Χωρίς να θέλω να χαρώ κάτι κλεμμένο
Ίσως μπορεί εγώ να ξέρω γιατί τρέχεις λαβωμένο
Και σκεπάζω τις σταγόνες απ'το αίμα σου καλά
Αν σε βρούνε πληγωμένο για μένα θα'ναι αργά
Ποτέ δε θα μπορέσω εγώ τα μάτια σου να δω
Και θα χαθώ, χωρίς να ξέρω αν αγαπώ

Έκλεβα λιγάκι από τις ψεύτικες ρε τις χαρές σου
Σ'έχει προδώσει το αίμα που κυλάει ξωτικό...
Μέσα μου κρατούσα ένα θαμμένο χρόνια μυστικό
Κι εγώ σ'ακούω παντού, μη φοβάσαι είμαι εδώ...

Το μυστικό μας λοιπόν το κρατάω καλά κρυμμένο
Συνέχισε να τρέχεις, να γυρνάς κυνηγημένο
Κι εγώ θα'μαι εκεί πίσω από σένα μια βαριά αναπνοή
Να μας σκεπάζει σαν ομίχλη και μπορεί
Όποιος ψάχνει να σε βρει και δε ξέρει γιατί
Τα σημάδια που αφήνεις δε θα δει, θα χαθεί
Μα εγώ σ'ακούω καλά, φοβισμένο μου μοιάζεις
Για πρώτη φορά ξωτικό δε με τρομάζεις
Κι είμαι εδώ το χέρι μου σου απλώνω
Παίρνω κουράγιο και μπορώ και μετανιώνω
για όλα εκείνα που'χα πει στα βαριά δήθεν τραγούδια
Που δε μοιράστηκα κρασί με τ'αγγελούδια
Τώρα μπορώ, να σου πω όταν θα σε δω
Πως μες τα μάτια σου εγώ ψάχνω καιρό
Λίγη απ'τη φωτιά, λίγο απ'το παραμύθι
Και λίγο αγάπη να με σώσει από τη λήθη.
Γιάυτό θάψε όλες τις ψεύτικες χαρές σου
Έχω σκεπάσει όλο το αίμα απ'τις πληγές σου
Βάλε όλα τ'άστρα τ'ουρανού για νυφικό
Κι έλα μαζί μου, λαβωμένο ξωτικό...

Έκλεβα λιγάκι από τις ψεύτικες ρε τις χαρές σου
είσαι κοντά μου, το νιώθω, λαβωμένο ξωτικό
μέσα μου κρατούσα ένα θαμμένο χρόνια μυστικό
μοιάζει η νύχτα να κερνάει με χαρά το κακό.

«Λαβωμένο Ξωτικό» ~ Active Member
http://www.youtube.com/watch?v=nQh0JMaVtxg

Πέμπτη 26 Αυγούστου 2010

Καλωσήρθατε!

Παραμυθία σημαίνει παρηγοριά...
Η παρηγοριά που παίρνουμε ακούγοντας ένα παραμύθι!
Αυτή η γλυκιά αίσθηση, που μας επιστρέφει στις αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων.
Για' μένα... παραμυθιά σημαίνει επίσης, το πλέξιμο ενός παραμυθιού...
η δημιουργία του!
Λατρεύω τα παραμύθια & τα πλάσματα που ζουν μέσα τους
(νεράιδες, ξωτικά κ.α.).
Μέσα απο τις σελίδες του ιστολογίου μου, θα σας ταξιδέψω, στο μαγικό κόσμο των παραμυθιών...

Εύχομαι σε όλους, ευχάριστες αναγνώσεις!