Χαρωπά τα δυό μου χέρια

Χαρωπά τα δυό μου χέρια τα χτυπώ!
Χαρωπά τα δυό μου χέρια τα χτυπώ!

Μιά και είμαι εγώ παιδί ξέρω πάντα να γελώ,

χαρωπά τα δυό μου χέρια τα χτυπώ...

Χαρωπά τα δυό μου δάχτυλα χτυπώ!

Χαρωπά τα δυό μου δάχτυλα χτυπώ!
Μιά και είμαι εγώ παιδί ξέρω πάντα να γελώ,
χαρωπά τα δυό μου δάχτυλα χτυπώ...

Χαρωπά τα δυό μου γόνατα χτυπώ!

Χαρωπά τα δυό μου γόνατα χτυπώ!
Μιά και είμαι εγώ παιδί ξέρω πάντα να γελώ,

χαρωπά τα δυό μου γόνατα χτυπώ...

Χαρωπά τα δυό μου πόδια τα χτυπώ!
Χαρωπά τα δυό μου πόδια τα χτυπώ!
Μιά και είμαι εγώ παιδί ξέρω πάντα να γελώ,
χαρωπά τα δυό μου πόδια τα χτυπώ...

Χαρωπά θε να γελάσω δυνατά!
Χαρωπά θε να γελάσω δυνατά!
Μιά και είμαι εγώ παιδί ξέρω πάντα να γελώ,
κι άμα θές απ’την αρχή ξαναρχινώ...

Ο Αίσωπος...

Για τη ζωή του Αισώπου δεν υπάρχουν ακριβείς και συγκεκριμένες πληροφορίες, από πολλούς μάλιστα αμφισβητείται ακόμη και η ύπαρξή του.Είναι ο διασημότερος από τους αρχαίους μυθοποιούς, αναμφισβήτητος πατέρας του αρχαίου μύθου. Θεωρείται επίσης ο κορυφαίος της λεγόμενης διδακτικής μυθολογίας.
Αξίζει επίσης να σημειωθεί, ότι δεν έγραψε μήτε μια λέξη... αλλά όλους τους μύθους τους διηγιόταν προφορικά!

O Αίσωπος ήταν ταπεινής καταγωγής και πραγματικό τέρας ασχήμιας: μαυριδερός, καμπούρης, τραυλός, κοντόλαιμος, στραβοπόδης με μύτη πλακουτσωτή και κεφάλι τριγωνικό, αλλά παράλληλα ήταν ευφυέστατος! Γεννήθηκε κατά πάσα πιθανότητα, το 625 π.Χ., στο Αμόριο της Φρυγίας, ήταν δούλος του φιλόσοφου Ιάδμονα, έζησε στη Σάμο, ταξίδεψε στην Αίγυπτο και την Ανατολή και πέθανε στους Δελφούς.

Πρωταγωνιστές στους μύθους του Αισώπου είναι, κατά το πλείστον, ορισμένα ζώα, όπως η αλεπού, ο λύκος, το λιοντάρι, το ελάφι κ.ά. Κυρίως είναι διάλογοι μεταξύ ζώων που μιλούν κι ενεργούν σαν άνθρωποι, ενώ υπάρχουν και μερικοί με ανθρώπους ή θεούς. Πρόκειται για μικρά οικιακά αφηγήματα, διατυπωμένα με μεγάλη συντομία. Ο χαρακτήρας τους είναι ηθικοδιδακτικός, συμβολικός κι αλληγορικός. Οι Μύθοι αυτοί έχουν ιδιαίτερη χάρη, θαυμαστή απλότητα κι άφταστη διδακτικότητα. Είναι παρμένοι από τη καθημερινή ζωή και τη φύση. Είχε τη μοναδική ικανότητα να δίνει στα ζώα ανθρώπινες ιδιότητες, ψυχή και λαλιά, σε τέτοιο βαθμό που να θεωρείς ότι οι μύθοι του ήταν κάποτε η πραγματικότητα και όλα αυτά που διηγείται έχουν συμβεί. Βασικό χαρακτηριστικό των διηγήσεών του ήταν το επιμύθιο το οποίο ήταν εύληπτο για τα παιδιά και το λαό.